Ik word gebeld door oud-collega A. Hij wil graag een afspraak maken om een paar details van het onderzoeksprogramma dat ik sponsor te bespreken. Als ik bij hem aankom, sta ik versteld: deze grote, brede kerel is veranderd in een vrouw, een frêle vrouw ook nog. Hij draagt een zwart jurkje en hooggehakte sandaaltjes.
Ondanks zijn onmiskenbaar vrouwelijke uiterlijk herken ik hem direct. Heel gek is het als hij zijn mond open doet: zijn stem is nog de diepe bas die hij had toen hij mijn collega was. Hij vertelt dat hem is aangeraden zich alvast als vrouw te kleden, in afwachting van de operatie.
Langzamerhand komen ook de andere onderzoeksparners binnen. Je ziet direct wie wel en wie niet al op de hoogte was van A´s radicale verandering. We luisteren aandachtig als hij vertelt dat hij het moeilijk heeft en dat hij besloten heeft te verhuizen naar de States.
Hij heeft ook goed nagedacht over de voortzetting van het onderzoeksprogramma en raadt ons een wervingsbureau aan dat voor zijn opvolging kan zorgen. Collega T en ik zijn sceptisch. Iemand anders uit het gezelschap raadt ons aan om het bureau alleen afgeplakte CVs te geven om de selectie op uit te voeren. Dan gaan ze de kandidaten tenminste niet weglokken met andere functies waarvoor ze moeten bemiddelen.
Als we bij het bureau een gesprek hebben heeft de mevrouw met wie we spreken duidelijk veel haast gehad. Ze heeft vast en zeker een overtuigend verhaal, zo zie ik aan de gezichten om me heen. Maar ikzelf hoor niets door haar uiterlijk. Haar jurk zit raar: de riem is gekruld en als ze haar rechterarm beweegt waardoor haar jasje wat openvalt zie je haar rechtertepel boven de rand van de jurk uitsteken.
We zijn klaar met de bespreking en lopen de kamer uit. Bij de deur aarzel ik of ik me zal omdraaien om haar toe te fluisteren hoe raar haar kleding zit.
1 opmerking:
ja, da's wel een verwarrende situatie.
Een reactie posten