Ik loop door een straat. Deze straat heeft duidelijk betere tijden gekend. Veel van de huizen zijn dichtgetimmerd, er liggen modderplassen op de half opgebroken straat. We gaan het huis binnen dat nog open is. Binnen is het viezig: een bank met ooit bloemenbekleding is nu van een ondefinieerbaar grijzig-bruin. Op de bank zit de vrouw des huizes, die verdacht veel weg heeft van Ma Flodder. Er ligt een grote hond aan haar voeten. Overal staan overvolle asbakken, de donkere salontafel is bezaaid met lege flessen.
Ik wil hier absoluut niet zijn.
Voor ik de kans krijg nog beter om me heen te kijken horen we het gebulder van vliegtuigmotoren. Iedereen kijkt naar boven. Door het dak heen zien we vlak boven ons een enorm vliegtuig overkomen. Het lijkt wel boven dit huis stil te hangen, zo lang duurt het voor het helemaal overgevlogen is.
Dan valt me op dat er in het huis enorm verbouwd wordt. Overal zie ik nieuw, nog ruw hout, zaagsel, rollen glaswol, steunpalen, bakken met schroeven, gereedschap, grote zakken met goudband. Krijgt dit uitgeleefde huis straks een tweede leven?
Er zijn ook kinderen in het huis, heel veel kinderen. Ze rennen rond, bekogelen elkaar met snoep, hier en daar wordt een peut uitgedeeld. Ineens dringt het tot me door: het is de bedoeling dat ik op dit zootje ongeregeld pas terwijl er verbouwd wordt. Maar op deze kinderen wil ik helemaal niet passen!
5 opmerkingen:
Droom maar lekker Elsje. Nog meer materiaal om te lzen.
Mijn god, waar blijven je hersenen het halen!? :-)
als je ooit eens zo'n situatie in real life meemaken, ik ken hier in de buurt enkele adressen.....
dromen .. blijft toch een raar fenomeen. Hersenen dienen 't één en 't ander te verwerken, denk ik.
Droom maar verder en verras ons met je verhalen!
@elke: dat vraag ik me ook regelmatig af...
@francky: thnx but no thnx :-)
Een reactie posten