Ik reis heel wat af. Per trein, per fiets, per auto. Op een gegeven moment moet ik tanken. Ik stop bij een tankstation in een bos. Het regent. Dan zie ik collega R bij een soort houten keetje staan. Ze kijkt zo blij dat ik het tanken laat voor wat het is en naar haar toe ga.
"Heb jij het al gedaan?" roept ze me vrolijk toe. "Ik vind het toch zo'n leuk initiatief! Ik heb voor iedereen een uitnodiging geschilderd, maar moet nog beslissen in welke lijst ik elk van hen stop. Wat vind jij? Is het blauwe lijstje voor deze ene hier mooier dan het vergulde lijstje?" We kijken samen naar de verschillende aquarellen en lijstjes die ze op een tafeltje in het keetje heeft neergelegd. Ik vind de keuze tussen de verschillende lijstjes ontzettend moeilijk. Tegelijkertijd voel ik een steek van schuldgevoel door me heen gaan. Ik heb nog helemaal niets aan gedaan aan die uitnodigingen!
R zegt dat ze honger heeft en loopt naar het wegrestaurant naast het tankstation om wat te kopen. Terwijl zij de deur aan de linkerkant van het keetje uitloopt, tegen het talud opklimt en tussen de bomen verdwijnt, zie ik door de ruit in de deur aan de rechterkant een kind in het slootje vallen dat langs het keetje stroomt. De ouders vissen het kind er met een paraplu uit. Ze komen het keetje binnen om het kind even op adem te laten komen.
Maar met hen stroomt het water naar binnen. Ik schrik me een hoedje: alle aquarellen worden nat en de afbeeldingen beginnen te vervloeien. Wat moet ik nu? Ik hang ze aan de waslijn te drogen.
Daar komt R alweer aan. Ze draagt een grote pan gebakken aardappelpartjes, die we met z'n allen leegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten