We zoeken een tentje om te eten. Een restaurant met de naam: "Gravin van Brabant" trekt onze aandacht. Door de aankleding - blauwe glanzende doeken scheiden de verschillende tafeltjes van elkaar af, het meubilair is van donker, glanzend gepoetst eiken en de stoelen zijn met rood fluweel bekleed - voelen we ons warm welkom. We installeren ons dus op ons gemak en hebben hoge verwachtingen van deze avond.
Maar allengs verandert ons gevoel. Het is hier helemaal niet gezellig! Er zitten veel grijze duiven die zwijgend tegenover elkaar aan tafel zitten. Bij het bekijken van de menukaart valt ons op dat het ook nog eens een belachelijk duur restaurant is. Toch bestellen we. Het eten smaakt overigens prima.
Achterin de zaak is een brede trap van zes treden door blauwe glanzende doeken afgescheiden van de rest van het restaurant. Nieuwsgierig gluur ik tussen de doeken door en zie dat in de ruimte daarachter een enorme bol zachtjes ronddraait. Op de bol zijn verschillende vormen uit een soort schuimrubberen kussens vastgemaakt. Ik herken in een van de kussens de vorm van Azië. Aha, het is een wereldbol!
Dan dringt tot me door dat ik de internetblokkade die Azië al tijden platlegt kan oplossen door de witte veer die vastzit uit het schuimrubber te trekken. Ik grijp Azië vast en probeer op de bol te klimmen, richting veer, die zich ter hoogte van Noord-Siberë bevindt. Maar doordat de bol draait word ik meegenomen, steeds hoger de lucht in. De bol is echt gigantisch en inmiddels ben ik zeker tien meter boven de grond. Ik vind het doodeng en hoop bibberend dat ik er niet vanaf zal vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten