We versieren de aula voor de viering van het einde van het schooljaar. Dan komt de jonge en zeer populaire media-docente binnen. Ze vertelt ons dat we het versierwerk wel even kunnen laten voor wat het is want we moeten eerst een proefwerk maken. Dat kan wel in de aula hoor, we hoeven er niet voor naar haar lokaal. Zij zal de vragen voorlezen en het enige dat we hoeven te doen is de antwoorden op te schrijven.
Ik heb wel een pen op zak, maar geen papier. Dus neem ik maar een van de papieren vlaggetjes die ik aan het ophangen was en schrijf ik daarop mijn antwoorden. Geknield voor de stoel waarop ik stond, die ik voor het gemak maar even als schrijftafeltje gebruik.
De docente wil dat we opschrijven waar we de informatie zouden zoeken die we nodig hebben om haar vragen op te lossen. Zo heeft ze een vraag over het omzetten van de registratie van een auto met buitenlands kenteken, wil ze weten hoe je aan de regels komt die gelden voor de tewerkstelling van Poolse klussers en het adres van de gemeentelijke instantie die over naturalisatie gaat.
Ik vind de vragen belachelijk eenvoudig. Elk antwoord begin ik met "Google.com!" en daaronder schrijf ik: Je kunt vast ook informatie vinden op "overheid.nl" en "utrecht.nl".
Dan gluur ik even steels naar mijn buurvrouw, die geknield op de grond haar antwoorden op zo'n uitblaastoetertje kriebelt. Zij heeft geschreven: "Bel toch de gemeente!". Ik grijns. Dat is precies het verschil tussen haar en mij: zij gebruikt de telefoon en ik het internet.
Pas als we alle vragen hebben gehad, merk ik dat ze met elkaar in verband staan: de docente wil haar Poolse vriend vragen met zijn makkers haar huis op te knappen en wil er daarna met hem wonen en zijn auto gebruiken. "Duh, hoe dom kun je zijn dat je dat nog niet doorhad!" scheld ik mezelf uit. En dus eindig ik mijn proefwerk met onderaan het inmiddels smoezelige vlaggetje te kalken: "Of je vraagt een groep scholieren waar zij het zouden zoeken!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten