Op de afgesproken tijd sta ik met één van de kinderen bij het huis. De voordeur staat op een kier, dus lopen we naar binnen. Kennelijk zijn onze vrienden achter in de tuin en waren ze bang de deurbel niet te horen. We roepen vrolijk 'hallo!!', maar de enige begroeting is een doodse stilte. We zoeken in de tuin, in het huis. Waar is iedereen?
In de achterslaapkamer op de eerste verdieping ligt een rare bult dekens. Bovenop een gele. Als ik die wegtrek slaat mijn hart een slag over. Onder de deken liggen W, J en de kinderen. Dood. 'Opgeborgen' tussen de bladzijden van een groot boek, zoals je planten opbergt in een herbarium.
Paniek bevangt me. Ik ga koortsachtig mijn haperende geheugen langs op zoek naar relevante telefoonnummers van wederzijdse vrienden. Dan vraagt het kind of ik niet gewoon 112 moet bellen. Ja, natuurlijk!
Als de politie weg is en ik met betraande ogen door het huis loop kom ik mijn moeder tegen, snikkend. Met rode ogen zegt ze dat ons uitstapje natuurlijk niet door kan gaan en dat ze nu liever alleen is, dus dat ze maar even boodschappen gaat doen.
Even later hoor ik opnieuw gesnik. Dit maal komt het geluid vanaf de zolderverdieping. Een mij onbekend vrouwspersoon komt de zoldertrap afgelopen. Ze is gekleed in zwarte kniekousen, zwarte rokken, een zwarte sjaal en een hoofddoekje, en doet me daarom denken aan beelden van rouwende vrouwen uit Bosnië. Ze heeft haar borsten ontbloot en slaat daar tegenaan terwijl ze luid weeklagend door naar beneden loopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten