Ik sta bij het aanrecht. 'Hè gadver, heb ik nou luizen?' denk ik, als ik zie dat er twee beestjes uit mijn haar op het aanrecht vallen. Maar nee, het zijn geen luizen, het zijn mieren! Wat raar, hoe komen er nou mieren in mijn haar?
Dan herinner ik me opeens dat ik in het lab bezig was met een mieren-experiment. Ik moest een hele berg mieren één voor één in glazen bakjes doen. In elk bakje één mier. Niet alle mieren lieten zich zo gemakkelijk oppakken. Ze probeerden ook steeds uit de bakjes te kruipen. En zie dan het dekseltje er maar eens op te krijgen zonder het miertje te pletten.
Eén mier was bijzonder vindingrijk in het telkens weer ontsnappen uit het bakje. Ik probeerde hem steeds opnieuw weer met moed, beleid en trouw op te pakken om hem terug te zetten. Maar toen ging het fout. Ik pakte hem iets te ruw op. En de moed, beleid en trouw veranderden in bloed, zweet en tranen. Van mij dan wel te verstaan, want van de mier was niet veel meer over.
De mieren die voor me op het aanrecht rondrennen moeten hebben geprobeerd het lot van hun soortgenoot te ontlopen via mijn haar.
3 opmerkingen:
Leuke illustratie bij deze droom.
Herinner jij je dromen echt zo volledig? Ik herinner me er altijd slechts flarden van.
@veerle: ik heb mezelf aangewend om zo snel mogelijk na het wakker worden mijn droom (of dat wat ik me ervan kan herinneren) op te schrijven. En dat werkt als een trein: je kunt je dan steeds meer herinneren.
Maar als ik het niet opschrijf, weet ik heel vaak binnen een uur niets meer dan een sfeerbeeld...
[en dan te bedenken dat ik niet de hele droom blog want ik wist hier nog veel meer van]
misschien moet ik dat ook eens proberen : opschrijven, want ik herinner me zowat niets meer van mijn dromen en da's ergens jammer.
Een reactie posten