Het nieuws dat de baas weggaat slaat in als een bom. Overal rennen mijn collega's door elkaar heen, het is een chaos van jewelste. Mensen zeggen spontaan hun baan op en anderen roepen dat zij dan wel die opengekomen plaats willen vullen.
Ik besluit me af te zonderen om rustig na te denken en ga in de auto zitten die op de parkeerplaats staat. Maar het moment van rust duurt kort, heel kort. Dan staat collega J aan mijn autoraampje en vraagt me dringend mee naar binnen te gaan.
Daar is de chaos niet minder geworden, in tegendeel. Overal staan flipovers met daarop de verchillende functies. Collega's staan in groepjes voor de flipovers en schrijven hun namen onder de functies. Ook zie ik hoe een van de collega's de naam van een ander stiekem doorstreept en daar zijn eigen naam voor in de plaats schrijft.
Ik wil hier echt niet aan meedoen, denk ik in paniek. Ik glip door de dichtsbijzijnde klapdeuren en loop het gebouw door, op zoek naar een rustig plekje. Klapdeur na klapdeur passeer ik. Ik loop door steeds grotere grote hallen, die vooral wit zijn. En leeg. Maar nergens zie ik een plekje om tot rust te kunnen komen.
Op een gegeven moment vind ik in een van de witte hallen een hoekje waar donkerrode sofa's staan waarop mensen verdwaasd zitten. Ook voelt het hier rustiger omdat er een soort lichtroze vitrages hangen. Ik plof op een van de vrije sofa's neer en staar met de verdwaasden naar een groot televisiescherm. Wat daarop te zien is, dringt niet tot me door.
Maar ook hier is me geen rust gegund. Collega I. staat ineens naast me. Furieus is ze. Ze vindt het vreselijk van me dat ik me onttrek aan het groepsgebeuren. Ik besluit me niet langer te verzetten en sjok achter haar aan, terug naar de chaos.
1 opmerking:
Nou begrijp ik het gewoel een stuk beter..
Een reactie posten