Wanneer ik met de lift terug naar boven ga, ziet de hal van de studentenflat er totaal anders uit dan toen ik kort geleden naar beneden ging om even een kaasrasp uit de keukenla beneden te pakken. Ook mijn studentenkamertje is veranderd in een grote hotelkamer met een kingsize-bed dat voor de openslaande balkondeuren staat. Het is jammer dat die wijd openstaan want het plenst dat het een lieve lust is. Snel spring ik op het bed en probeer tevergeefs de deuren dicht te trekken. Met toenemende verbazing kijk ik hoe door de hoosbui het regenwater inmiddels ook via een scheur in het plafond de kamer begint binnen te druppelen. Ik probeer de spullen die er in de kamer staan in veiligheid te brengen door ze aan beide kanten van de scheur op te stapelen.
Dat lost niets op, het water buiten stijgt bijna net zo snel als het de kamer binnenstroomt via het plafond. Ik moet mezelf in veiligheid zien te brengen! Ik gooi het matras over de rand van het balkon en zie tot mijn opluchting dat het blijft drijven. Heel voorzichtig stap ik zelf ook over de rand, en laat me op het matras zakken. Dat gaat goed. Met een ragebol duw ik mezelf weg van de inmiddels bijna onder water verdwenen studentenflat.
Gek genoeg stopt het vrijwel direct met regenen en met een prachtig zonnetje op mijn hoofd peddel ik het matras in de richting van het tropische eiland in de verte. De palmbomen die de grens van het strand naar het tropische bos vormen wuiven me zachtjes hun welkomsgroet toe.
Als ik op het strand aanmeer, blijkt tussen de palmbomen een hele rij motoragenten te staan. Ze wachten me met zwaailichten op. Wat zou ik verkeerd gedaan hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten