Bij het binnengaan van Trans II kom ik een studiegenote van vroeger tegen. "Hé Karin!" roep ik. Ze draait zich met een verbaasd gezicht om. Haar bolle buik verraadt direct dat ze zwanger is. Ik feliciteer haar van harte en vraag haar of ze van plan is terug te keren naar de States. Ze antwoordt: "Nee, nu ik een kind krijg wil ik me weer in Nederland vestigen. Maar helaas is nog niet alles rond." We lopen de collegezaal in. Karin gaat direct rechts op de voorste rij zitten. Ik glimlach nog even naar haar en loop dan naar de andere kant van de zaal, want ik zit liever dicht bij het raam.
Langzaam vult de zaal zich met oude bekenden. Ik raak met Bart aan de praat. Natuurlijk gaat het over kinderen. Bij het horen van de grootte van het NSG trekt hij geamuseerd de wenkbrauwen op. Of ik dan misschien zitjes bovenop de auto gemonteerd heb? Nee, lach ik, we hebben een SUV, nee, ik bedoel, nou, hoe heet dat nou, een MPV. Bart vraagt me of ik weet wanneer Saskia uitgerekend is, want ik stond immers met haar te praten zo-even? Argh, nee toch, wat een sukkel ben ik! Heb ik haar Karin genoemd. Maar natuurlijk is het Saskia. Wat een ontzettende blunder! Geen wonder dat ze een beetje vreemd keek.
Vooraan in de zaal is een rijtje militairen gaan zitten. Hun geweren houden ze op schoot. Het geeft me een bijzonder onprettig gevoel. Wat zijn ze van plan? Is dit de voorbode van geweld? Tot ik tussen hen ineens de blonde stekeltjes van Arnold herken. Ik zwaai enthousiast en dan zie ik ook in zijn ogen herkenning. We vliegen elkaar in de armen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten