zondag 12 december 2010

De fabriekshal is leeg...



De fabriekshal is leeg, heel leeg. En groot, heel groot. We moeten het bankje en de poefjes die we meegenomen hebben direct rechts naast de deur tegen de muur neer zetten. En gaan zitten. Doordat het bankje aan de rechterkant een hoge armleuning heeft kan ik, die op het poefje direct daarnaast zit, niet eens zien wie er naast mij zit. Hallo, hoe kunnen we op deze manier een zinvol groepsgesprek voeren?

Dat blijkt ook helemaal niet de bedoeling. Vanaf de linkerachterhoek begint de hal eerst langzaam maar allengs sneller vol te stromen met piepschuimbolletjes; een zee van piepschuimbolletjes. In rood, geel, blauw. Een metershoge golf piepschuimbolletjes komt heel langzaam op ons afgerold.

Rechts van me zit collega W, die me een geruststellend kneepje in mijn arm geeft. Wacht maar, het komt helemaal goed, lijken haar ogen te zeggen.

Nu niet in paniek raken, denk ik. Het enige dat ik hoef te doen is zorgen dat ik het vlies dat de bolletjes aan de bovenkant bedekt stevig vast grijp, erop kruip en dan maar hopen dat ik er niet doorheen zak. Zo gezegd, zo gedaan. Dat blijkt overigens nog knap lastig, want het dunne vlies met de daaronder heftig golvende piepschuimbolletjeszee maakt me misselijk en doet me het zicht op de omgeving totaal verliezen.

2 opmerkingen:

venus zei

oei, zou je dit analyseren.... prachtig materiaal hoor!

Elsje zei

@venus: grijns, mocht ik ooit in therapie gaan, dan zal ik mijn blog printen...