We zitten aan lange...

We zitten aan lange schragentafels. Daar houden we ons bezig met het breken van eieren, enorme stapels eieren. De schalen verdwijnen naar de grond, de dooiers en struif via een soort glijbaantje de grond in. Ik zit naast collega C.

Ineens staat de stoelmasseur achter ons. Ze pakt een ei en breekt die in de nek van C, die direct gewillig het hoofd buigt en de prut in haar nek laat inmasseren. Het ziet er goor uit maar haar genietende blik vertelt me dat dit dus fijn moet zijn.

Nadat C onder handen is genomen, begint de masseur de stoel in elkaar te zetten die ze normaal gesproken gebruikt. Dat is nog best ingewikkeld. Om haar te helpen wordt er een filmpje op de muur geprojecteerd waarin iemand een ligstoel voor in de tuin monteert.

Ik besluit me ook op te geven voor deze massage en loop dus naar beneden om op het plein voor het gebouw het formuliertje te gaan ophalen dat ik hiervoor in moet vullen. Voor de deur kom ik collega F. tegen. Hij doet wat lacherig als ik uit de formulierenpaal het massageformulier trek en afscheur. "Die onzin met die eieren, nou dat hoeft niet voor mij hoor!" bast hij.

Als ik boven kom is de zaal tot de nok toe gevuld met collega's. Niet alleen zitten ze aan de schragentafels maar ook overal op de grond, in de vensterbanken, op de trappen. Ze luisteren naar een man. Deze man houdt een lang en saai betoog waar bovendien geen touw aan vast te knopen is. Op het moment dat ik binnenkom, zien enkele collega's hun kans waar: zij sneaken de zaal uit.

Bij het binnengaan van Trans II...

Bij het binnengaan van Trans II kom ik een studiegenote van vroeger tegen. "Hé Karin!" roep ik. Ze draait zich met een verbaasd gezicht om. Haar bolle buik verraadt direct dat ze zwanger is. Ik feliciteer haar van harte en vraag haar of ze van plan is terug te keren naar de States. Ze antwoordt: "Nee, nu ik een kind krijg wil ik me weer in Nederland vestigen. Maar helaas is nog niet alles rond." We lopen de collegezaal in. Karin gaat direct rechts op de voorste rij zitten. Ik glimlach nog even naar haar en loop dan naar de andere kant van de zaal, want ik zit liever dicht bij het raam.

Langzaam vult de zaal zich met oude bekenden. Ik raak met Bart aan de praat. Natuurlijk gaat het over kinderen. Bij het horen van de grootte van het NSG trekt hij geamuseerd de wenkbrauwen op. Of ik dan misschien zitjes bovenop de auto gemonteerd heb? Nee, lach ik, we hebben een SUV, nee, ik bedoel, nou, hoe heet dat nou, een MPV. Bart vraagt me of ik weet wanneer Saskia uitgerekend is, want ik stond immers met haar te praten zo-even? Argh, nee toch, wat een sukkel ben ik! Heb ik haar Karin genoemd. Maar natuurlijk is het Saskia. Wat een ontzettende blunder! Geen wonder dat ze een beetje vreemd keek.

Vooraan in de zaal is een rijtje militairen gaan zitten. Hun geweren houden ze op schoot. Het geeft me een bijzonder onprettig gevoel. Wat zijn ze van plan? Is dit de voorbode van geweld? Tot ik tussen hen ineens de blonde stekeltjes van Arnold herken. Ik zwaai enthousiast en dan zie ik ook in zijn ogen herkenning. We vliegen elkaar in de armen.

Als medewerker van...

Als medewerker van de Special Victims Unit bel ik het kinderdagverblijf met de vraag of zij wel eens benaderd worden door bureaus die aanbieden om personeel te leveren. "Natuurlijk, dat gebeurt bijna elke week wel!" antwoordt leidster Linda.

Ik vraag door: "Het gaat om de afgelopen twee weken, een bureau dat zich Kinderparadijs noemt en gerund wordt door een zekere Peter." Deze griezel die al tijden de kinderdagverblijven van Utrecht onveilig maakt heeft nu een naam. Of het zijn echte is, is de vraag. Hij heeft een tot nu toe nog ondoorgronde wijze van benaderen van zijn doelwitten. En ik denk te weten hoe zijn systeem in elkaar zit.

"Hij heeft een stem die een beetje krakend klinkt." vervolg ik. "Heeft die contact met jullie opgenomen?" De spanning in mijn maag loopt op, ik voel gewoon dat ik op het juiste spoor ben. Maar voor Linda antwoord kan geven gaat de wekker.

Ik zwem ...

Ik zwem vanuit zuidelijke streken naar het Noorden. Daar is immers het water koeler en dus voedselrijker. Dat weet ik niet bewust, het is mijn instinct dat het me vertelt. En anders doet de commentatorstem uit de documentaire die over mij gemaakt wordt dat wel.

Als ik in het Noorden ben aangekomen vang ik een zwarte zeehond, scheur hem in stukken met mijn vlijmscherpe tanden en vreet 'm op. De duiker met zijn camera legt dit alles vast.

Ik maak een treinreis...

Ik maak een treinreis met vriendin F. We komen vanuit het buitenland (Italie? Duitsland? Polen??) en zijn op weg naar huis. Er is flink wat commotie aan boord, de trein is overvol en dus moet ik mij een weg langs en over stapels koffers en kluwens mensenbenen banen om de restauratiewagen te kunnen bereiken.

Daar is het een oase van rust. Alleen S., de vriendin van F. zit er. Ze drinkt een kopje thee. Enigszins verstoord kijkt ze ons aan: wat komen wij daar nou weer doen? Blijkt dat de restauratie eigenlijk nog gesloten is maar omdat S. er werkt is zij er al aanwezig, zich voorbereidend op de komende invasie van treinreizigers.

F. en ik besluiten haar te helpen en soepeltjes voorzien we even later als team de bezoekers van eten en drinken. S. is zo blij dat we haar geholpen hebben dat ze aanbiedt om voor ons ook iets lekkers in te schenken. Helaas blijkt alles op te zijn.

Inmiddels naderen we de Nederlandse grens. "Ik stap wel even uit op Enschede." zeg ik. "En dan haal ik bij de ToGo wat te eten. Wat willen jullie?" Beide dames willen alleen een flesje water, maar hebben daarbij wel elk een voorkeur voor een ander merk.

Als ik even later in de ToGo sta valt mijn blik op mini-Tompouces, lekker! Ik besluit die mee te nemen. Boven de koeling zie ik door de winkelruit F. en S. in de deuropening van de coupé staan. Ik aarzel nog een moment en doe dan de Tompouces in mijn mandje. To hell met het dieet waar F. en S. nu weer mee bezig zijn.

De buschauffeur heeft een fout...

De buschauffeur heeft een fout gemaakt. In plaats van naar mijn bestemming rijdt hij de tegenovergestelde kant op. Maar doordat ik de omgeving niet ken, heb ik dat pas door als het al te laat is. Ik bel naar huis, maar Sjaak vindt het geen doen om me nu nog op te komen halen. Ik moet me vannacht maar zelf zien te redden.

Diep in de nacht stap ik uit in een mij onbekende stad. Ik loop het dichtstbijzijnde hotel binnen om te vragen of ze daar nog een kamer voor me hebben. Dat blijkt het geval. Door kleine gangetjes, met allerlei bochten en trapjes loop ik achter de receptionist aan. De muren en lambriseringen zijn met rood velours bekleed. Daarboven is donkerbruin behang geplakt en ook de plafonds zijn donkerbruin geverfd. Langs de muren zijn op gezette afstanden kleine lampjes met rode lampenkapjes bevestigd. Het lijkt eerlijk gezegd wel een ouderwetse hoerenkast, zo een die je in westerns ziet.

De kamer die ik toegewezen krijg lijkt daarentegen meer op een cel dan op een serieuze hotelkamer, tenminste, wat de grootte betreft. De kast staat zo dicht op het raam dat dat niet open kan, de plaatsing van het bed blokkeert op zijn beurt de kastdeur. Ik ben echter zo moe, dat ik snel in het bed kruip.

Als ik wakker word ziet de wereld er helemaal anders uit. Alles is licht en luchtig. De deur van de kamer openend blijk ik me ook niet langer in het donkere hotel te bevinden maar in een schoolgebouw. Het is er hoog en groot. Ik loop door eindeloos lange gangen met klaslokalen aan elke kant, waarvan de deuren dicht zijn. En toch zijn de gangen gevuld met daglicht. Ik zoek naar een plekje waar ik me kan verkleden.

Ergens, aan het eind van een gang, vind ik een lokaal dat duidelijk niet in gebruik is. De tafeltjes en stoeltjes staan schots en scheef in de ruimte en aan de rechterkant, naast de deur, staan ze zelfs tot aan het plafond toe opgestapeld. Ik plof neer op een stoeltje en staar uit het raam. Het schoolplein komt me bekend voor.

Droomnieuws

De laatste tijd neem ik 's morgens te weinig tijd om even mijn droom op te schrijven, vandaar dat het hier zo stil is.

Maar ik kan wel iets anders melden: de KNAW organiseert komende dinsdag een symposium over de droom in film, kunst en wetenschap. Interessant!